«بلاچاو» ترانهای است که عنوانش این روزها بارها شنیده شده است. این ترانه اما از کجا آمد؟ خیلیها شاید جواب این سوال را ندانند. «بلاچاو» به معنیِ «بدرودای زیبا» است که کارگران فصلی مزارع گندم و زنان دهقان شالیزارهای ایتالیا زمزمهاش میکردند. در زمان جنگ جهانی دوم و بین سالهای ۱۹۴۳ تا ۱۹۴۵ اما پارتیزانها و مخالفان فاشیسم در ایتالیا آن را احیا کردند و این آهنگ به نماد مبارزات آزادیخواهانه آنها تبدیل شد.
آنچه روشن است اینکه ریشههای تاریخی این ترانه به اوایل قرن بیستم در دره پو ایتالیا بازمیگردد. در آن زمان دره پو مرکز تولید برنج در ایتالیا و جنوب اروپا بود. شرایط کار برای زنان شالیکاری که در زبان ایتالیایی به مودینا شهرت داشتند، بسیار بد بود و دستمزد بسیار پایین. آلودگی محیط کار و بدرفتاری کارفرما شرایطی را به وجود آورده بود که دره پو شاهد شورشهای کارگری بسیاری بود. در این فضا سرودی محلی متولد شد که از رنج روزمره این زنان میگفت.
هر صبح از خواب برمیخیزم / آهای زیبا، بدرود، بدرود، بدرود / باید به شالیزار بروم / در میان پشهها و حشرات/ آهای زیبا، بدرود، بدرود / کاری جانفرساست آنچه باید بکنم.
برخی دیگر از مردمشناسان ریشههای این آهنگ فولک را قدیمیتر میدانند و زمان سروده شدن آن را تا اوسط قرن نوزدهم عقب میبرند. هرچند اولین نسخه نوشته شده آن مربوط به سال ۱۹۰۶ است. مورخانی هم هستند که این ترانه را ملهم از آهنگی شاد برای کودکان در گویش منطقه کوهستانی ترنتینو در شمال ایتالیا میدانند.
سال ۲۰۰۶، با کشف یک بایگانی قدیمی از موسیقی یهودیان شرق اروپا، پیچیدگیهای ریشه تاریخی «بدرودای زیبا» بیشتر شد. در این بایگانی، ملودی از یک آهنگ ساز و نوازنده یهودی به نام میشکا زیوگانف وجود دارد که مربوط به سال ۱۹۱۹ است و شباهتی انکارناپذیر با ملودی شناخته شده «بدرودای زیبا» دارد. معلوم نیست که در آن زمان چطور این ترانه مردمی مسافتی بین ایتالیا تا شرق اروپا را طی کرده است.
ایتالیاییها روز ۲۵ آوریل یا «روز آزادی» که پاسداشت پیروزی جبهه مقاومت ایتالیا در برابر آلمان نازی است، ترانه «بدرودای زیبا» را میخوانند. ترانه «بدرودای زیبا» در این سالها بارها روایت شد و حتی در سریال